Galerist, Semiha Berksoy’un La Biennale di Venezia bünyesinde, Adriano Pedrosa’nın küratörlüğünü üstlendiği 60. Enternasyonel Sanat Sergisi, ‘Foreigners Everywhere’ isimli sergiye katılacak.The Biennale Arte 2024, 20 Nisan’da Venedik’de yer alan Arsenale ve Giardini’de sanatseverlerle buluşuyor. Berksoy'un eserleri, Venedik Bienali dahilinde ikinci kere sergileniyor; Berksoy, ilk olarak 2005 yılında Rosa Martinez ve Maria de Corral eş küratörlüğünde gerçekleşen 51. edisyona dahil edilmişti.
Berksoy’un resimlerinde bir sembol olarak karşımıza çıkan “kader çizgisi”, otoportre ve portreleri başta olmak üzere çoğu yapıtında izlenir. Bu çizgi, tuval yüzeyini enlemesine bölen, genel olarak baş ve gövdeyi ayıran, kalın ve siyah bir kontur olarak ezeli ve ebedi bir zaman-mekana işaret eder. Sanatçının, “Annem Ressam Fatma Saime”, “Annesine Göbeğinden Bağlı Çocuk” (1966), “Gülen Otoportre”, “Gören Otoportre” (1969), “Duran Otoportre” (1968) ya da 1972 tarihli “Bozulamayan Kader Çizgisi”, “Ümit”, “Cendereye Vurulmuş Kadın”, “Doğum-Annem”, “Keder Otoportre” gibi yapıtlarında ortaya çıkan kader çizgisi, umut ve yitim, yaşam ve ölüm, yeraltı ve yerüstü, geçmiş ve geleceğin biçimsel ifadesidir. Kader çizgisinin baskın bir ifade ile ortaya çıktığı resimlerinde daha fazla annesi izlenir sanatçının. Çünkü, Berksoy’un hayatındaki en önemli figür olan annesi Fatma Saime Hanım’ı henüz sekiz yaşındayken kaybetmesi, onun hayata bakış açısının şekillenmesi ötesinde hayatta kalabilmek için sanata tutunmasında belirleyici olmuştur. Annesini merkezine aldığı sayısız resimlerinden “Annem Ud Çalarken” (1958), “Annesi Tarafından Kötülükten Korunan Kız” (1970), “Korku” (1971), “Annem ve Ben”de (1974) izlendiği gibi Fatma Saime Hanım, Berksoy’un resimlerinde güzelliğin, zerafetin, şefkatin, yaşamın ve ölümün bir sembolüdür. Annesinin çok sevdiği renk olan eflatunu onun başının etrafında bir hare olarak resimleyen sanatçıya göre ölüm, yaşam ile iç içe ve ayrılmaz bir kavramdır ve annesi başta olmak üzere sevdiği insanların ruhunu hep yanında hissederek resimlerinde yaşatır.
Berksoy’un resimlerinde bir sembol olarak karşımıza çıkan “kader çizgisi”, otoportre ve portreleri başta olmak üzere çoğu yapıtında izlenir. Bu çizgi, tuval yüzeyini enlemesine bölen, genel olarak baş ve gövdeyi ayıran, kalın ve siyah bir kontur olarak ezeli ve ebedi bir zaman-mekana işaret eder. Sanatçının, “Annem Ressam Fatma Saime”, “Annesine Göbeğinden Bağlı Çocuk” (1966), “Gülen Otoportre”, “Gören Otoportre” (1969), “Duran Otoportre” (1968) ya da 1972 tarihli “Bozulamayan Kader Çizgisi”, “Ümit”, “Cendereye Vurulmuş Kadın”, “Doğum-Annem”, “Keder Otoportre” gibi yapıtlarında ortaya çıkan kader çizgisi, umut ve yitim, yaşam ve ölüm, yeraltı ve yerüstü, geçmiş ve geleceğin biçimsel ifadesidir. Kader çizgisinin baskın bir ifade ile ortaya çıktığı resimlerinde daha fazla annesi izlenir sanatçının. Çünkü, Berksoy’un hayatındaki en önemli figür olan annesi Fatma Saime Hanım’ı henüz sekiz yaşındayken kaybetmesi, onun hayata bakış açısının şekillenmesi ötesinde hayatta kalabilmek için sanata tutunmasında belirleyici olmuştur. Annesini merkezine aldığı sayısız resimlerinden “Annem Ud Çalarken” (1958), “Annesi Tarafından Kötülükten Korunan Kız” (1970), “Korku” (1971), “Annem ve Ben”de (1974) izlendiği gibi Fatma Saime Hanım, Berksoy’un resimlerinde güzelliğin, zerafetin, şefkatin, yaşamın ve ölümün bir sembolüdür. Annesinin çok sevdiği renk olan eflatunu onun başının etrafında bir hare olarak resimleyen sanatçıya göre ölüm, yaşam ile iç içe ve ayrılmaz bir kavramdır ve annesi başta olmak üzere sevdiği insanların ruhunu hep yanında hissederek resimlerinde yaşatır.
