(Bestesi hüzzamdır, güftesini vedalar yazar..!)
‘’İşte tam da bu mevsimde, sevgilerin demi vurur son nefeslere/Rengi bile hüzünlüdür, ona en yakışanı, sarının her türüdür/Bestesi hüzzamdır, güftesini vedalar yazar/Son kez eser o rüzgâr, döker yaşam yapraklarını/ Kimilerini yel alır, kimisi ise anılara asılı kalır…’’
Zamanı hep acıyla mı anlatır sonbahar?
Bak işte birer, birer dökülüyor;
Adı hayat olan yapraklar!
Kiminin adına ecel,
Kimininkine veda de…
Kimisi de olsun umut!
Unutma ki;
Eceli de bir, vedası da,
Umuduysa hiç sorma,
Onu bulutların ardında ara…
Hayatın gerçeği bu!
Dönüşü olmaz o yolculuğun,
Son kez kalkmışsa limandan,
O gemi..!
Sislerin ardında kaybolur,
Beklenen sevdanın,
Sevgilinin sesi…
Zaman bu!
Belli mi olur?
Kadere adını yazar;
Unutulmaz nice acılar…
Ne zaman unutur,
Ne de bu Gazi topraklar;
Vicdanlara kazınmıştır,
Tüm yaşananlar..!
Mevsimlerin en hüzünlüsüdür sonbahar;
Bestesi hüzzamdır,
Güftesini nice vedalar yazar.
Doğanın feryadına ses verir kırlangıçlar;
Bir bahar sonrasının hüznünü,
Kalan son yeşilin acısını anlatır o çığlıklar…
Sert bir rüzgâr eser uzaktan uzağa!
Son kez duyulur ormanın uğultulu sesi;
İnceden inceye!
Neden, neden kestiniz?
Yaktınız, yok ettiniz?
Beni dercesine…
Yazlıkçılar da kapatıp gitmiştir evlerini!
Arkalarından duyulur;
Terk edilen ‘tekirin’, ‘sarmanın’ acılı sesi…
Ya sokaklara atılan ‘çomara’,
O can dostlara ne demeli?
Onların yaşam hakkı nasıl ödenmeli?
Dallarından çoktan ayrılmıştır leylaklar…
Çoktan güneye kanat çırpmıştır;
Leyleklerle, Çulluklar…
Arkalarında kalan derin bir hüzün;
Çalı, çırpıyla bezeli yuvalar,
Bir de o meraklı çığlıklar!
Göğün sonsuzluğunda kaybolur sesleri,
Ya döndüklerinde bulamazsak diye
O güzellikleri?
Nedir bu hüzünlü hoyratlık?
Giderek yok olan doğal yaşamın
Feryadını duymuyor mu birileri?
Dedim ya hazan mevsimidir o;
Adı sonla başlar,
Her şeyi sonuymuşçasına yaşar,
Yaşatır!
İşte tam da bu mevsimde;
Sevgilerin demi vurur son nefeslere…
Rengi bile hüzünlüdür,
Ona en yakışanı, sarının her türüdür.
Bestesi hüzzamdır,
Güftesini vedalar yazar.
Son kez eser o rüzgâr;
Döker yaşam yapraklarını,
Kimilerini yel alır,
Kimisi ise anılara asılı kalır…
Kaleminize yüreğinize sağlık
Harika bir üslup müthiş bir anlatım tebrikler hocam